Cando pechou a porta, quedei pensando que quixera decir. Despois da súa viaxe a África estaba descoñecido para min, a súa mellor amiga. Él acostumaba a contarme todo, cada vez que viña dalgunha viaxe sempre quedabamos para falar sobre os cambios que tuberan as nosas vidas despois de tanto tempo. Pero desta vez foi distinto, quedamos coma sempre no mesmo bar para falar, despois de seis meses, pero non apareceu. Preocupada, chameino pero non contestou. A eso das dez da noite tocaron o timbre e puiden ver que se trataba de Sergio, o meu amigo. Despois de abrir a porta combideino a entrar e tubemos preto de dúas horas falando sobre a súa viaxe pero do que realmente me lembro foi da última frase que dixo: "aunque me doia moito facer isto e necesario que o faga, teño que alonxarme de tí polo ben dos dous". Despois disto levantouse e comezou andar ata a porta, dou media volta, despediuse de min cun aceno e comezou a baixar polas escaleiras. Aínda hoxe é o día enque non deixo de pensar na súas palabras, porque dixo iso,porque non tiñabamos que alonxar un do outro.